Proef het pure Azië in Cambodja

Met ons goed humeur op zak gaan we richting Brussels Airport voor de vlucht naar Siem Reap, de perfecte uitvalsbasis voor een flinke portie cultuur. Bij aankomst zijn we onmiddellijk ondersteboven van onze accommodatie. Het Jaya House Riverpark is een voorbeeld van een nieuw type hotellerie, eentje waar service nog in de prijs inbegrepen is. Wat is het zalig hier!

’s Avonds steunen we graag de lokale bevolking. We gaan op restauranttour, verspreid over vier adresjes die allemaal steun bieden aan een ngo. Cambodja staat bol van dit soort liefdadigheid en kleinschalige ngo-projecten. Want niemand kan iedereen helpen, maar iedereen iemand.

Laat het woord Cambodja vallen en iedereen zegt Angkor Wat. Dé toeristische hoofdattractie van dit land zijn namelijk de tempels van Siem Reap, met Angkor Wat als hét epicentrum. De vijf tempeltorens zijn dan ook niet voor niets het embleem van de nationale vlag. Angkor Wat is Unesco Werelderfgoed en de apotheose van elke rondreis. De Ta Prohm tempel is dan weer het filmdecor van Tomb Raider (2001, met Angelina Jolie). Aangezien er zoveel te zien is, gaan we vroeg op pad per tuktuk. Werkelijk een unieke ervaring!

Omdat er zodanig veel te zien is, hebben we een extra dagje voorzien in Siem Reap om de wat verder gelegen sites te ontdekken. We zoeven dan ook opnieuw op twee wielen richting de tempels. Niet per fiets, tuktuk, e-bike of busje, maar per Vespa. En het zijn échte Vespa’s.

Wist je dat de tempels over een periode van zeshonderd jaar gebouwd zijn, door een hele resem Khmervorsten? Dat is duidelijk te zien in de verschillende bouwstijlen. De oudste dateert zelfs uit de 9de eeuw. In totaal zijn er honderden tempels bewaard gebleven, verspreid over zo’n 400 km².

We ruilen vandaag de Vespa in voor een wagen en laten ons rijden naar Tonlé Sap, een riant meer van 2590 km² (bijna 8 procent van Cambodja’s totale oppervlakte). In een flits ben je terug in het pure Azië van dertig jaar geleden, met lachende mensen die met vier op een scooter zitten. Met kinderen die wuiven als ze beseffen dat je hun foto maakt, met een horecawereld waar de gast nog echt gastvrij behandeld wordt. Met de geur van mango’s en kokos, oude asfaltbanen onder hoge platanen, de zware hitte, de onkopieerbare attitude van ‘we-leven-vandaag-en-morgen-zien-we-wel’.

Het doel van deze trip is Kampong Kleang, een dorp van paalwoningen waar het waterniveau tot vijf meter kan schommelen. Na de lunch kruipen we in een long tail-boot en varen we de oevers af in een ‘dolce far niente’-sfeertje. Zalig!

Het vluchtje dat ons van Siem Reap naar de hoofdstad Phnom Penh brengt duurt amper een uur. De drie miljoen inwoners en brede invalswegen brengen je in een totaal andere wereld. Je krijg de metropool quasi als een natte dweil in het gezicht geslingerd.

Maar tijdens onze stadswandeling met enkele lokale jongens ontdekken we onmiddellijk de aantrekkelijke kant van de hoofdstad. Deze jongens hebben allen dezelfde achtergrond: het zijn Cambodjaanse kinderen die destijds uit het land weggehaald werden of in het buitenland geboren werden. Statutair was destijds echter al bepaald dat ze ooit terug moesten. En dat is nu volop aan de gang. Ze pakten de koe bij de horens en beslisten om een alternatief gidsbedrijfje op te richten. Wauw, dit is een fantastische privé-ervaring!

Dertig jaar oorlog en dictatuur hebben Cambodja al die tijd van de toeristische wereldkaart geveegd, want het land sidderde onder de terreur van de Rode Khmer. Maar Pol Pot is dood en begraven. Cambodja herademt en zoekt een weg, een toekomst. Omdat we dit donker stukje geschiedenis willen begrijpen, bezoeken we vandaag het Tuol Sleng Museum, schooltje S21, die in de realiteit een vernietigingskamp genre Auschwitz was. Het is geklasseerd door de Unesco, en dagelijks komen hier de twee laatste overlevenden postvatten.

We trekken 15 km buiten de stad. Daar bevindt zich het onbegrijpbare: de Killing Fields. Wie de beklemmende verfilming heeft gezien (1984, won 27 internationale prijzen), weet welke afschuwelijke drama’s zich in die periode hebben afgespeeld. Dit massagraf herbergt 20.000 lichamen, waarvan er 9000 werden opgegraven. Heel speciaal sfeertje hier…

Vandaag gaan we op verkenning in Phnom Penh per cyclo; de driewieler-fietstaxi’s die hier in 1936 geïntroduceerd werden. Scooters en tuktuks namen het ondertussen over bij de locals, maar de koloniale cyclo overleeft dankzij het toerisme. En we laten ons hier graag in leiden.

We bezoeken het koninklijk paleis en de zilveren pagode. Een uithangbord en bekend plaatje van de hoofdstad, met typische pracht en praal. Hoeveel bling-bling kan een mens verdragen? Daarna gaan we richting het nogal statige Nationaal Museum en lunchen we in de gegeerde Elephant Bar van het Raffles Hotel Le Royal, een instituut waar obers in stijfwitte uniformen ons op geraffineerde wijze wegwijs maken in de 110 soorten gin. We proeven met plezier een Femme Fatale, een cocktail ontworpen voor Jacqueline Kennedy tijdens haar bezoek in 1967.

Maar dan breekt helaas de laatste avond al aan. Bij wijze van afscheid staat ’s avonds een voorstelling van jonge dansers op het programma die nu al weten dat ze zich hun hele leven lang zullen wijden aan de Apsara, een traditionele Khmer-dans. Het is prachtig om al die sierlijke bewegingen te zien.

Het is tijd om naar huis te gaan. We zijn het unaniem eens: Cambodja is echt een bestemming voor wie het pure Azië wil proeven – fantastische service inbegrepen.