DEEL 1

Niet zo lang geleden was Perth, de hoofdstad van West-Australië, ook de ongekroonde hoofdstad van de saaiheid. Het gebeurde allemaal in Sydney en Melbourne, niet in het nochtans met overvloedig zonlicht overladen en een laid-back lifestyle gezegende Perth. Maar omdat het leven cyclisch is, en de lokale economie zich beresterk ontwikkelde, transformeerde Perth zich met new money tot een verrassend kosmopolitische hoofdstad, waar oude wijken opgelapt en herontdekt werden, de waterlijn geherwaardeerd werd (project Elizabeth Quay), en talrijke nieuwe bars, eethuisjes, galerijen, prestigewinkels en twee designhotels de deuren openden. “We’re a boomtown”, zegt de in Italië geboren nachtreceptioniste, wanneer we inchecken in het hippe Alex Hotel. “The West Coast is so cool, gents…” Vanop het dakterras op de zesde verdieping, spoelen we met een frisse One Fifty Lashes Pale Ale de twee vluchten door. Achter ons draaien kranen boven werven en wolkenkrabbers in opbouw, terwijl beneden naast het hotel livemuziek klinkt uit de talrijke bars, ondergebracht in de typisch Australische koloniale laagbouw, in Victoriaanse stijl. “Perth aan de Swan-rivier is de slechtste plek ter wereld om een kolonie te starten”, schreef kapitein James Stirling -de ontdekker van Perth- in zijn logboek. Maar zeven jaar geleden riep Monocle, toch een van de meest invloedrijke financieel-culturele magazines ter wereld, Perth uit tot een van de top-10 groeisteden ter wereld. “Van een slaperige outpost naar een toonaangevende boomtown”, kopte het blad: “Slechts weinig steden ter wereld slagen erin zichzelf zo heruit te vinden.”

The rising star

De volgende dag wordt alles duidelijk. We ontbijten blootvoets op het terras van de Alex, genieten van een voortreffelijk glas riesling in de Petition-wijnbar, lunchen in de aanpalende Petition Kitchen, een bistro op wereldniveau, wandelen langs de nieuwe snuisterijenwinkels van de Northbridge-wijk, genieten van de zon in het grote park langs de waterlijn en dineren ’s avonds met Aziatische klasse bij Juanita’s. Groot-Perth staat voor twee miljoen inwoners, zowat één tiende van de totale bevolking van Australië, maar genereert wel bijna de helft van de totale nationale export. “Perth is God’s Country”, zei architect Nic Brunsdon daarover in dat fameuze Monocle-artikel. “Laat aliens de beste plek ter wereld om te leven op een kaart kiezen, ze pinnen Perth!”

Bij een intens ochtendlicht, van het soort dat aanbeden wordt door fotografen en door langbenige, good-feeling meisjes onderweg naar kantoor, rijden we de volgende ochtend via Highway 8 Perth uit. We trekken naar het noorden. Perth, even ver van Indonesië als van Sydney, verdwijnt in onze achteruitkijkspiegel. In geen tijd houden autowegen op te bestaan en plots kleurt de aarde rond ons rood. Stop van de dag: The Pinnacles in het Namburg National Park. “Te voet is het zeker zo aantrekkelijk”, meldt de Aussie van dienst. De man krijgt gelijk: de wandeling van drie kilometer langs de bizarre kalkstenen zuilen is prachtig. Target vandaag is Kalbarri. De weg erheen is mooi rijden, uiterst gevarieerd en bij momenten indrukwekkend van uitzicht. Oké, soms zijn het lange, lege wegen, maar ook dat heeft z’n charme. Bij valavond bereiken we – dwars door Kalbarri National Park – Bluff Point, langs Gantheaume Bay. De zon staat laag, de panorama’s grijpen ons naar de keel.

We vorderen noordwestelijk. Aan het Overlander Roadhouse (zo eenvoudig is dat hier), gaan we links op de Denham Sound-route, beter bekend als Shark Bay Marine Park, een Unesco-Werelderfgoedgebied sinds 1991. Het park biedt ruimte aan veel bedreigde plant- en diersoorten, en verschillende ongebruikelijke natuurlijke processen hebben verbazingwekkende natuurverschijnselen én een indrukwekkend kustlandschap gecreëerd. Eerst stoppen we langs Shell Beach, dat letterlijk bestaat uit een tien meter dikke laag kleine hartschelpen. Dan houden we halt langs Eagle Bluff om bij zonsondergang Denham te bereiken.

Monkey Mia heet de plek, en ze staat synoniem voor dolfijnen. Wat een sfeer, wat een weer – en opmerkelijk warmer dan onze start in Perth. We laten het ons welgevallen, genieten en besluiten langer dan voorzien te blijven. ’s Middags lunchen we smaakvol in het beach house en wanneer ’s avonds de dagjesmensen vertrokken zijn en het strand teruggegeven wordt aan de overnachters, komen de dolfijnen ons nog even uitgebreid groeten. Zelfs een kleine jump kan eraf. Thanks, boys!

We verlaten Monkey Mia in alle vroegte en bollen opnieuw richting North West Coastal Highway 1. Vandaag wacht ons een connectierit naar Carnarvon. Amper negen uur in de ochtend en de thermometer wijst reeds 27 graden aan. Slechts één detail ontsiert onze rit vandaag: veel te veel roadkill onderweg. Het lijkt wel de tocht langs een kangoeroekerkhof.

Twee dagen later strekt zich achter een kleine duin plots het Eighty Mile Beach uit, een beestig mooi witzandstrand met een redelijk zwaar getij. Nog nooit zagen we een strand dat zo breed en zo oneindig lang is. Wow, wat een droomlocatie. Vissen is hier overduidelijk het favoriete tijdverdrijf. Wanneer het water opkomt, cruisen de Aussies met hun 4x4’s richting strand, gooien ze een lijn uit en wachten ze geduldig. Eerlijk gezegd: ze vangen niet veel, maar de sfeer is fantastisch. Als we ’s avonds onze buurvrouw vertellen dat we nog noordelijker richting Broome trekken, fluit ze als een echte vent tussen haar tanden. “De bakoven in, het is daar bloedheet, mate”, zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen.

Ze heeft een punt: dit minder toeristische deel van Australië lijkt totaal verlaten. En uitgezonderd deze kleine nederzetting op een messcherpe landtong is dat ook een beetje zo: dit is de laatste grens, de poort van de outback. Broome werd rond 1860 door Europeanen gesticht en was al gauw de succesvolste parelvissersplaats van West-Australië. Door de komst van gemotiveerde duikers uit Azië – op z’n hoogtepunt waren het er meer dan vierhonderd – groeide de nederzetting omstreeks 1880 snel uit tot stad en verkreeg het een multicultureel tintje, dat het nu nog steeds heeft. Straatnamen met Chinese en Arabische woorden zijn schering en inslag, Aboriginals dragen Japanse voornamen. Vandaag telt Broome meer dan twintigduizend inwoners maar slechts enkele verkeerslichten. De meest exotische en meest afgelegen havenplaats van Australië heeft hoe dan ook charme, zoveel is duidelijk. We strijken neer onder de plafondventilatoren bij Matso’s, een vlot café downtown waar een lokaal gemberbier wordt gebrouwen: de ‘Ginger Cooler’ van ‘t vat met amper 3,5 procent alcohol. Kortom, de perfecte verfrissing wanneer de thermometer buiten 33 graden aanwijst. En dan is het tijd voor de hoofdschotel: met The Great Escape naar de Kimberley.

DEEL 2

Waar de tijd stilstond

De Kimberley situeert zich in het noorden van de staat West-Australië en grenst aan de Indische Oceaan in het westen, de Timorzee in het noorden, het Noordelijk Territorium in het oosten en de Tanami-woestijn en de Grote Zandwoestijn in het zuiden. De oppervlakte bedraagt meer dan 420.000 vierkante kilometer, maar met slechts 40.000 inwoners is de streek een van de meest verlaten gebieden van Australië en wordt ze beschouwd als een van de meest ongerepte, dunstbevolkte gebieden ter wereld. Hier leeft nagenoeg niemand, en er is nauwelijks infrastructuur. De natuur is daardoor nog vrijwel onaangetast. Sinds de eerste ontdekkingsreizigers in de zeventiende eeuw langs de Australische kust zeilden, is het continent razendsnel veranderd. Maar in de Kimberley, dat enorme, ontoegankelijke natuurgebied ten noorden van Broome, staat de tijd stil. Hoezo? Slechts weinig mensen bezoeken de Kimberley en er zijn plekken waar nog nooit een mensenvoet een afdruk achterliet. Het gebied werd daarom reeds in 1987 op de Unesco-Werelderfgoedlijst geplaatst. Het landschap van de Kimberley wordt gekenmerkt door de rode kleur van de aarde. Overal vind je het fijne rode zand: in de bergen, rotsen, vlaktes en verlaten stranden.

Rivieren snijden de enige littekens in de aarde. Aan de oevers van het langzaam stromende water groeien de majestueuze__ baobab-bomen__. De heldere poelen en watervallen, die de rivieren aanvullen, zijn een bron van leven. Honderden soorten vissen en kikkers genieten er een ongestoord bestaan. Haar onbedorven schoonheid heeft de Kimberley grotendeels te danken aan de afwezigheid van een infrastructuur.

Good evening, folks!

Alrighty! Of we nog een glas sparkling lusten? Terwijl Cable Beach in Broome zich opmaakt voor het ritueel van de zonsondergang –omstreeks 17u30 deze tijd van het jaar– overzien wij het spektakel vanop het water. Bakboord de geelrode zon die de horizon kust, stuurboord de honderden terreinwagens op het strand met uitgezette kampeerstoeltjes en koelboxen vol bier en lekkers. In de diepte trekt de historische kamelenwandeling door het zand, onder onze voeten een 26 meter lange catamaran die zich met grote klasse een weg baant door de Indische Oceaan. Een uurtje later schuiven we met z’n allen aan rond één grote tafel en maken kennis met de medereizigers. “Dit schip is van jullie, doe alsof je thuis bent. No worries, no drama!”, is de belangrijkste mededeling van kapitein/eigenaar Chris ‘Trippy’ Tucker.

De volgende week zullen we ervaren als in trance. Vertraagde film. De diepblauwe, bijna Polynesische sfeer staat in schril contrast met de zandrode indrukken van het eerste deel van de reis. Vannacht stoomde The Great Escape met haar 900 pk zowat 280 kilometer noordelijker en nu liggen we voor anker rond Hidden Island, een paradijselijk plekje in de uitloper van de King Sound, waar het tij op zes uur tijd tot twaalf meter kan wisselen. Alles tezamen liggen hier zo’n 800 eilanden, de Buccaneer Archipel genaamd. We drinken koffie op het voordek en maken ons klaar voor de eerste excursie van de reis: een ochtendzwempartij op Silica Beach. Op de vraag waarom deze catamaran met aluminium tenders (dinghy’s genaamd) opereert, en niet met rubberen zodiacs, krijgen we een eerlijk antwoord.* “Krokodillen houden van rubber, ze beschouwen een zodiac als een koekje.”* Slik. Zullen we gaan zwemmen? Wetenschappers blijven herhalen dat er nergens ter wereld meer dodelijke haaienaanvallen voorkomen dan aan de Australische westkust. Maar we nemen het risico. Geen haai gezien! Gelukkig maar. Na het badderen bakt chef Sophie spek met eitjes voor ons en stomen we slow travel-gewijs verder via Cockatoo Island tot Talbot Bay. De klok wijst ondertussen drie in de namiddag, tijd om dat andere speelgoed dat op het dak staat in actie te brengen. The Great Escape is uitgerust met een helikopterdek. Piloot James Gillespie heeft alvast de deuren van de Bell 206 Jet Ranger gehaald en verdeelt de groepen. Telkens per vier zullen we een kwartiertje scenic flight boven de horizontale watervallen uitvoeren. “Omdat de beste manier om de Kimberley te zien vanop het water en vanuit de lucht is”, sprak Great Escape-skipper Dan Barrett ons –in shorts en t-shirt- de eerste avond toe. “Daarom hebben we tien jaar geleden dit schip volledig à la carte laten bouwen, op maat voor dit machtig stuk Australië”. ‘s Avonds wordt stevig nagekaart over deze overweldigende dag, wetende dat de rest van eenzelfde intensiteit zal zijn. Leuk detail daarbij is dat iedereen met zijn eigen fles wijn rondtrekt. The Great Escape heeft namelijk geen alcoholvergunning. Maar je mag wel je eigen voorraad meebrengen. Dat maakte dat iedere passagier weken op voorhand de lijst van de bottle shop in Broome kreeg toegestuurd, een order doorgaf, en nu geniet van zijn privéstock, netjes uit mekaar gehouden door een kleursticker. Wij zijn geel, maar het duurt niet lang of blauw –een leuk koppel op jaren uit Melbourne– offreert ons een glas van hun favoriete cabernet sauvignon.

Is het woensdag vandaag?

Nog voor het ontbijt vertrekken we richting Red Cone Creek om krabbenmanden uit te zetten, die we na het ontbijt terug ophalen. “Iemand zwemmen?” Dan kent een buitengewoon plekje. “En croc-vrij”, lacht hij. Sapphire Falls is inderdaad een stukje paradijs. Loepzuiver water, schaduw door de hoge rotsen en geen vlieg te zien, laat staan een zoetwatercroc. Dan worden de motoren gestart en varen we de ganse voormiddag richting Montgomery Reef. De sfeer aan boord is relaxed. Iedereen heeft zowat z’n eigen hoekje gevonden en doet wat hij graag doet. De ene leest een boek in de comfortabele zitzakken op het bovendek, de andere nestelt zich in de jacuzzi op het voordek en laat de landschappen passeren, glas wijn in de hand. Even in perspectief plaatsen. Als een Ozzie ‘around the corner’ zegt, betekent dat meestal een uurtje rijden. Gebaart hij van ‘een omwegje’, dan is dat naar Australische normen minder dan drie uur vliegen. Niet te verwonderen natuurlijk: de Kimberley is een gebied van 420.000 vierkante kilometer (pakweg dertien keer België). Maar kijk op een landkaart van Australië, en het is maar een hoekje. “Gevuld met lege wegen, talrijke nationale parken en krokodillen in alle maten en gewichten –die je niet ziet maar die er wél zijn– en hordes kangoeroes”, vertelt deckhand Michael tijdens de lunch. Al moet je goed luisteren. Het is een onaangename gewoonte van Aussies om met opeengeklemde tanden te spreken. Bang om vliegen in de mond te krijgen, natuurlijk. Montgomery Reef is een fantastisch natuurfenomeen. Tweemaal per dag loopt dit vierhonderd vierkante kilometer grote in-shore rif –het grootste van Australië– leeg door een getij met een hoogteverschil van vier meter, zodat het helemaal bloot komt te liggen.

Met High Cliffy Island op de achtergrond wordt ‘s avonds een lamsboutje geserveerd dat chef Sophie in open lucht rosé aanbakt op de bbq. De bestelde shiraz uit Barossa Valley doet het daarbij prima. Later op de avond levert Deception Bay ons een beschutte plek voor de nacht. Voor het slapengaan kijken we nog even naar wat de Australiërs terecht ‘bush television’ noemen: ontelbare sterren, gloeiende planeten en vallende meteorieten die samen een ongekend schouwspel vormen.

Vissen is voor de Aussies wat naar de kerk gaan voor de katholieken is: een essentieel onderdeel van hun leven. Dus vertrokken vanochtend twee tenders bij zonsopgang om een paar uurtjes de lijnen uit te gooien. De rest slaapt wat langer, ontwaakt met koffie op het bovendek en kijkt uit op wat we oneerbiedig het hol van Pluto kunnen noemen. Was Perth, waar we de reis begonnen, de eenzaamste stad van de wereld (de dichtstbijzijnde grote stad, Adelaide, ligt op 1600 kilometer), dan moeten we nu tot Jakarta in Indonesië om een stad van formaat te vinden. Voor ons ligt een grimmig labyrint van miljoenen jaren oude eilanden, bergketens en kloven. Hoe geïsoleerd kun je zijn? “Dit is het Australië van de reiziger die niet op zoek is naar klassiekers en voorgekauwde bezienswaardigheden, maar naar sterke indrukken”, vertelt stewardess Melissa terwijl ze de tafel dekt voor de lunch. Het is half elf en, voor wie er nog aan mocht twijfelen, al flink heet. Maar vandaag houden we het rustig: geen heli, geen avontuurlijke rotswandelingen, alleen een zwempartij in de intieme Butterfly Gorge voor wie wil, en straks een bezoekje aan Hiro Bay waar we kennismaken met een mini spookdorp, een ruïne achtergelaten door Japanse parelvissers. Maar terwijl we ‘s middags met smaak de vis van de dag eten, gebeurt waar iedereen in alle stilte op zat te wachten. “Whales”, roept de kapitein. “Walvissen op twee uur!” Twee orka’s komen inderdaad nieuwsgierig langs de catamaran en doen ons als dank voor de interesse enkele speelse sprongen cadeau. De gitzwarte kolossen fotograferen is niet eenvoudig –ze blijven minuten onder water en duiken dan plots in een onverwachte hoek op– maar het is wél genieten. Laatmiddag worden opnieuw de tenders uitgezet op zoek naar oesters op het strand en voor je het weet is het alweer donker. ‘Prince Regent River & King Cascades’, schrijft hostess Jennah voor morgen op het centrale infobord. ‘Sirloin steaks & aardappelsalade’ voegt chef Sophie daar voor vanavond aan toe.

Vrijdag, visdag

“Een dag is zó gevuld wanneer je ‘m niet volpropt”, luidt het gezegde. De ganse voormiddag cruisen we stroomopwaarts de Prince Regent River op, die steeds smaller wordt. En wanneer iedereen aan het aperitief begint te denken, dokt Dan The Great Escape vlak voor de King Cascades, de bestemming van de dag. Deze prachtige watervallen lijken wel opgetrokken uit bordkarton, als idyllisch decor voor een romantische filmscene. Maar ze zijn echt. En er is niemand in de buurt. Zelfs niet in een omtrek van 50 kilometer. Zwemmen doe we niet voor of achter de watermuur maar bovenop, in een natuurlijke lagune langs de heuvel die de watervallen huisvest. En hoe geraak je daar? James, start de heli!

Laatnamiddag staat een booze cruise op het programma. Aussies en drank… Wat moeten we daarvan denken? Maar vooral: moeten we ons zorgen maken? Drie dinghy’s worden aan mekaar geknoopt en zo creëren we één groot drijvend terras. Terwijl de zon zakt, worden wijntjes uitgewisseld en zorgt de crew voor de muzikale omlijsting. _Bush party! We zijn ‘happy as Larry’, intens gelukkig.

Alles went, zelfs een heli die opstijgt boven je hoofd. Terwijl de leuke bende aan het ontbijt zit, trekt James zijn Bell-helikopter een dek hoger de lucht in voor een eerste tochtje. We kijken er niet meer van op. Een weekend zonder bbq is ondenkbaar in Australië, dus organiseert The Great Escape vandaag een fly-in picknick. Dat gaat als volgt. Laatvoormiddag pendelt de heli alle gasten naar een geheime locatie: alweer een prachtige lagune met een natuurlijk zwembad, gevoed door een rist watervallen. Terwijl we ons vermaken in het paradijselijke bad, prepareert de chef een bbq. Jawel, ze hebben haar halve keuken overgevlogen, inclusief onze wijn, netjes verpakt in koelboxen.

Na een wandeling langs onbekende rock art (dit gebied is zo afgelegen dat je er alleen per heli geraakt, en dan nog) en een laatste duik in de koele vijvers –wat ook handig is om even verlost te zijn van de vervelende outback-vliegen, die redelijk opdringerig zijn— landen we allen laatnamiddag met twintig minuten verschil terug aan boord. “Picknicken met de helikopter, wat waren we weer rijke mensen”, lacht het meereizende, in Sydney gebaseerde dokterspaar, terwijl we samen aperitieven op het voordek en ze een laatste hapje van de kort aangebakken barramundi in de mond steken.

Voor een laatste keer vertrekken de vissers bij zonsopgang voor enkele uren vermaak, weliswaar met de afspraak dat alles wat ze bovenhalen meteen teruggegooid wordt. De chef heeft namelijk niets nodig vandaag, er staat lamsvlees op het menu. De rest van de groep maakt een strand- en lagunewandeling, geniet van de presentatie van James, die ons wat meer inzicht verschaft in de technische mogelijkheden van helikopters en na een zalige namiddag op het voordek met het hoofd in de wind verheft de heli ons in de vooravond naar de top van een rots voor een adembenemend aperitief. Ze hebben zelfs een kaasplank ingevlogen. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, worden we daarna afgezet op Gantheaume Beach –een vergeten strand, waar de crew een groot vuur geprepareerd heeft en we de reis in grote stijl afsluiten. We ontdekken er ook dat James niet alleen een fantastisch piloot is, maar ook goed overweg kan met een gitaar. Alrighty then… Let’s rock ‘n roll! Bij ons laatste diner samen op het achterdek beseffen we dat ons morgen alleen nog een korte vlucht tot Mitchell Plateau wacht, waarna we van daaruit per sportvliegtuig terug naar startplaats Broome zullen reizen. Met diezelfde vliegtuigjes zullen de nieuwe gasten ingevlogen worden. Wanneer de piloot van die Cessna ons maandagmiddag vraagt of we genoten hebben van The Great Escape, komt er maar één gedachte in ons op: “Hoe klinkt de superlatief van ‘fantastisch’ ook al weer?”

Het desolate van Australië: de outback

Bij Australië denk je meteen aan de miljoenenstedenSydney en Melbourne, aan de prachtige stranden van de Gold Coast rond Brisbane, aan het rode hart bij Alice Springs en Ayers Rock, én aan de onderwaterwereld van het Great Barrier Reef bij Queensland. Allemaal toeristische trekpleisters van formaat. Nochtans, bijna negentig procent van het Australische continent wordt gevormd door de outback, het onmetelijke binnenland. De afstanden zijn hier immens groot en gemiddeld woont er één Aussie per vijftien vierkante kilometer. Onze tegenvoeters kunnen niet exact zeggen waar die binnenlanden nu precies beginnen. Alles wat maar een beetje landelijk is, heet er ‘de bush’. Op een onduidelijk punt verandert ‘de bush’ in ‘de outback’. Hoe onontgonnen wild de Kimberley-outback precies is, wordt mooi geïllustreerd door het gegeven dat de Bungle Bungle-heuvels – die de vorm van een bijenkorf hebben en tientallen meter hoog zijn – pas in de jaren 1980 ontdekt werden.

“…De Kimberley wordt beschouwd als een van de laatste wildernissen van het land. Leuk detail: deze Australische uithoek ligt dichter bij Singapore dan bij Sydney of Melbourne…”

Deze grote reisreportage werd exclusief voor Best of Travel gemaakt in samenwerking met Singapore Airlines.

Singapore Airlines

Ontdek meer van Australië met Singapore Airlines en geniet van de beste reiservaring!

Singapore Airlines vliegt naar talloze bestemmingen in Australië, met slechts een enkele overstap op één van de meest bekroonde luchthavens ter wereld, Changi Airport in Singapore.

Singapore Airlines voert vluchten uit naar Singapore vanuit tal van Europese gateways, die worden bediend door Airbus A350-, A380- en Boeing 777-vliegtuigen. Ongeacht de reisklasse, geniet u van royale beenruimte, een uitgebreid aanbod aan entertainment-opties tijdens de vlucht, heerlijk eten en de bekroonde cabin crew service.

Tussenstop in Singapore

Op uw reis naar Australië kunt u ook besluiten om een stopover in Singapore te maken en te ontdekken wat deze stadstaat allemaal te bieden heeft. De stad is een smeltkroes van cultureren en heeft daardoor een uniek en fascinerend karakter.

Kies Singapore Airlines voor een optimale reiservaring!