The Big Boomerang trip

We vliegen richting Melbourne, een stad waar je tot leven komt. Bij aankomst leggen we ons hoofd te rusten in The Olsen, een boetiekhotel nabij Chapel Street. De vele kunstwerken maken het precies een levend museum met kunst als behangpapier.

Good morning Melbourne! De cappuccino in Café Gabriel, een hippe espressobar in de al even trendy Fitzroy wijk, zet meteen de toon. Hier wordt geleefd. En goed. Melbourne zou de meest leefbare stad ter wereld zijn, tenminste volgens een rapport van de Economist Intelligence Group, onderdeel van het gelijknamige tijdschrift. Sterker nog: Melbourne staat al voor het zevende jaar op rij op dat bovenste schavotje.

Vandaag gaan we fietsen langs de Yarra River, vergapen we ons aan Flinders Street Station en zoeken we schaduw onder de arcades van het Central Business District. We drinken koffie in een voormalige gevangenis, kuieren in Fitzroy en Collingwood langs de vintage shops en zoeken de zilte zeelucht van de St Kilda Pier op. Dag luie zeehonden!

We gaan lunchen bij Pentolina in Little Collins Street en ’s avonds uit eten in Ciao Cielo, Italiaanse fine dining (de Aussies zijn gek van de Mediterraanse keuken) in een oud gerechtsgebouw met een service-elegantie annex nauwgezetheid waar we in Europa alleen maar van kunnen dromen.

We kiezen Motorway 11 in zuidoostelijke richting met als bestemming Mornington Peninsula. Deze landtong was tien jaar geleden nog totaal onontwikkeld, laat staan interessant om te bezoeken. De kust was er alleen voor de connaisseurs met een weekendhuisje, op zoek naar rust, verlaten stranden en een eenvoudige bistro voor na het zeilen of golfen. De eucalyptustuin van Melbourne bleef lange tijd compleet onder de radar.

Net zoals in de rest van Australië streek ook hier een enthousiaste, nieuwe generatie wijnboeren neer. Inzettend op de hype van cool climate wines experimenteerden die met pinot noir en chardonnay, twee druivenrassen die het goed doen in minder warme, zeeluchtgekoelde regio’s. En omdat ondertussen ook de wijntechnieken enorm verbeterden, genereerde het unieke microklimaat steeds meer sexy flesjes wijn, vooral anders dan de volle, gerijpte ‘jammy’ fruitbommen uit het noordelijker gelegen deel van Australië. Anno vandaag telt de landtong zo’n 50 wijnhuizen, waarvan meer dan de helft ook een prima restaurant bieden.

U kan het al raden: het Mornington Peninsula zet zich gestaag op de kaart als culinair paradijs. Waar zullen we eten? En wat gaan we proeven wat de wijn betreft?

We hebben nogmaals een culinaire dag voor de boeg. Vanochtend hebben we prima ontbeten in het Georgie Bass Café van het Flinders Hotel (ook zo’n topadresje), nu staan we in volle bewondering te kijken naar de uitgepuurde architectuur van het gitzwarte hotel, genoemd naar een vreemd schepsel, half konijn, half antilope.

Tien minuten verder gaat het er klassieker aan toe. We hebben gereserveerd in Laura, het restaurant van Pt. Leo Estate, vorig jaar door Gourmet Magazine uitgeroepen tot het beste nieuwe restaurant van Australië. De Nieuw-Zeelander Phil Wood (ex Rockpool Sydney) kookt er de sterren van de hemel. Na een prosciutto van eend en een mootje lokale vis, geëscorteerd door een perfect gekoeld glas pinot noir, trekken we verder het schiereiland door.

Tasmanië, ook wel het groene Australië genoemd, ligt op een dik uur vliegen ten zuiden van Melbourne. Misschien maakt het feit dat Tasmanië een eiland naast een eiland is, en het laatste regenwoud voor Antarctica, het nog meer geïsoleerd dan haar moederland Australië. En aparter.

Het Henry Jones Art Hotel was in 2004 het allereerste designhotel in Tasmanië en heeft zestien jaar later nog niets van zijn pluimen verloren. Deze voormalige confituurfabriek uit 1820 huisvest nu 56 gezellige kamers in Hobart. Een picobello restaurant én bar vinden we dan weer er net tegenover: MACq01, een voormalig pakhuis dat omgebouwd werd tot een houten vijfsterrentempel in de vorm van een schip.

Een overweldigende natuur, fantastische slingerwegen en grillige wolken. Wat we over Tasmanië wisten, maar vooral ook wat we verwacht hadden, klopt als een bus. Dit zijn de highlands van Down Under: geïsoleerd, ruw en vooral helemaal anders dan de rest van Australië, net zoals Schotland radicaal van Engeland verschilt.

De bochtige rit over een smalle tweebaansweg voert ons via Sorell, Triabunna en Swansea tot Llandaff. Hier bevestigt een houten bord ons dat we nog dertig kilometer verwijderd zijn van de eindbestemming: Freycinet National Park. Dit schiereiland aan de oostkust van Tasmanië is een langgerekte, smalle strook land die wordt beheerst door de granieten bergen van de Hazard Mountain Range. Wanneer de zon definitief de overhand heeft genomen, rijden we de parking van de Freycinet Lodge op, waar we gereserveerd hebben in de nieuwe designkamers aan de rand van het complex want we willen wakker worden in de wildernis.

Vandaag doen we het rustiger aan. We laten ons varen naar Wineglass Bay en zien de schitterende kustlijn van het 370 miljoen jaar oude nationale park vanop het water. Gezeten op het bovendek van de Schouten Passage II heeft host Mat één belangrijke dienstmededeling: “Voor wie zijn wekker wil zetten: onze bar opent om 11 uur.” De gouden raad om na de cruise meteen te vertrekken richting binnenland, waar we één nacht logeren in de Thousand Lakes Lodge, bleek verstandig.

Thousand Lakes Lodge is een boetiekhotel in een pand dat oorspronkelijk gebouwd werd als training lodge voor expedities naar Antarctica. Het zegt meteen iets over de ligging… Nu telt het negen kamers in boetiekstijl en wordt er prima gekookt. Nog voor het ontbijt trekken we er per e-bike op uit en zien we bij daglicht in welk ruig landschap we terecht gekomen zijn. Deze godverlaten Centrale Hooglanden zijn niet voor niets uitgeroepen tot Werelderfgoed.

Tasmanië… De kennis reikt meestal niet verder dan de Bugs Bunny-cartoons waarin een gemeen ogende Tasmaanse duivel lelijk huishoudt. Ken je hem nog? Die lelijke carnivoor raast door het decor en verslindt alles met huid en haar. Zijn naam dankt het beestje vooral aan zijn nachtelijk, door merg en been snijdend gehuil. Onterecht, want al bij al is deze wandelende vuilnisemmer een belangrijk onderdeel van het Tasmaanse ecosysteem.

We leren meer over de Tasmanian Devil in een bezoekerspark dat zich gespecialiseerd heeft in de bescherming ervan. “In 1986 werd de Tasmaanse tijger officieel als uitgestorven diersoort geklasseerd”, vertelt verzorger Michael terwijl we onderweg zijn naar een grote afgebakende zone in het bos, een kweek- en beschermingsprogramma. Terwijl we de gangster (kleiner dan een hond, maar met de beet van een krokodil) van op afstand gadeslaan, vertelt Michael over de actuele problemen. “Wat er in 1986 gebeurde, is nu nog bittere ernst. Toen waren er nog 150.000 duivels, nu schatten we op 30.000. De reden is een nietsontziende, woekerende kanker. Als het zo doorgaat, vrezen we een definitief uitsterven.”

We bevinden ons te midden Cradle Mountain National Park, uitgegroeid tot het internationaal symbool van de rijke natuur van Tasmanië. Lake St Clair is het diepste zoetwatermeer van Australië en reeds in 1922 werd deze regio geklasseerd als het eerste nationale park van Tasmanië. Cradle Mountain is een zoektocht naar leegte.

‘Spirit of the Wild’ hebben ze deze futuristische hybride catamaran gedoopt, en op het bovendek daarvan hebben we gereserveerd. De 33 meter lange, zwarte, militair ogende plezierboot is een toonvoorbeeld van modern riviertoerisme.

De Gordon River is geklasseerd gebied. Van bron tot monding wordt deze 172 kilometer lange rivier vergezeld door 25 zijrivieren. Het onderste gedeelte van de rivier is onderdeel van de Tasmanian Wilderness World Heritage Area en alleen het meest westelijke deel is bevaarbaar. Dat regenwoud is de hoofdschotel van de dag. En ook al bevinden we ons in Australië, het voelt alsof we de Amazone bevaren.

Het Pumphouse in Lake St Clair, bouwjaar 1939, was ooit letterlijk een waterpompstation en stond decennia ongebruikt te verpieteren maar is sinds 2016 een knap designhotel. De spectaculairste kamers bereik je via de 250 meter lange pier, en hier staat ons bed voor de nacht, te midden het diepste meer van Tasmanië. Geen airco, geen wifi, maar bakken sfeer en authenticiteit. Aan de grote tafels in het Shorehouse verbroederen we, na een relaxte wandeldag, ’s avonds met een architect uit Sydney, een advocaat uit Brisbane, een Brits stel op huwelijksreis en een koppel Zwitsers op wereldreis.

Pumphouse Point verlaten doet pijn… Wat een fantastische plek. Maar de beloning is niet min: het meest verlaten hotelletje van Tasmanië, gelegen langs de langste doodlopende straat van het eiland (meer dan honderd kilometer) in het meest geïsoleerde dorp van Tasmanië. De B61 is de enige weg die door Zuidwest-Tasmanië loopt.

Na een knappe wandeling in het Mount Field National Park (op Tasmanië zijn er duizenden kilometers wandelpaden) bereiken we ’s avonds Strathgordon, een dorp dat pas sinds 1969 bestaat. Dit is het figuurlijke einde van de weg, en ondertussen zijn de hemelsluizen helemaal opengegooid. Niet te verwonderen: dit deel van het eiland is een gemakkelijke prooi voor de Roaring Forties; de krachtige westenwinden tussen de veertigste en vijftigste breedtegraad. Tasmanië krijgt niet alleen de volle windkracht te verduren, maar ze ontvangen ook de volle lading regen van de wolken die de wind met zich meebrengt. “Ik zou wachten tot morgen om de dam (onze eindstop) te bezoeken”, lacht de gastvrouw van de lodge. “Vanavond maak je kans te verdrinken.”

Ons avontuur in het ongelooflijk mooie Tasmanië is ten einde. Wat hebben we genoten van de prachtige natuur en indrukwekkende accommodaties. We rijden terug naar Hobart en vliegen daarna helaas terug huiswaarts richting België.