Ze tellen er koeien en dollars vanuit helikopters. Ze leveren wereldpresidenten, maar ze schieten er ook neer. Ze zitten met hun lederen boots bourbon te drinken naast het zwembad, fajitas bij de hand. Ze wensen iedereen a wonderful day. Yippie-yi-yay, yippie-yi-yo. Welkom in de Verenigde Staten! Hoe meer ik het bereisde, hoe meer plezier ik erin kreeg.
Amerika is een land dat gebukt gaat onder overproductie: te veel van alles. ‘Live large, think big’. Alles is hier groot: hun auto’s, hun snelwegen, hun cola’s en hun landschappen. Winkelcentra worden door snelwegen met elkaar verbonden, omdat de Amerikaan met zijn pick-up bij voorkeur tot in de etalage rijdt. Highways langs eeuwige horizonten huisvesten duizend benzinestations en evenveel fast food-restaurants. Prairie en zinderend asfalt zijn met mekaar versmolten. In het restaurant staan er zeventien soorten hamburgers op het menu, ‘s morgens op het ontbijt heb je de keuze uit drie soorten koffie en veertien soorten cornflakes.
God leeft, en hij baat een pretpark uit! Heer, hier zijn we! Jeruzalem ligt in Orlando, al heet het hier ‘The Holy Land Experience’, een ‘bijna-net-echt’-themapark over het heilige land. “Sjaloom, ‘t is dertig dollar”, roept men je aan de houten toegangspoort toe. Holy Land is een Disney-versie van Lourdes, waar iedere dag opnieuw niet alleen een realistische enscenering van de kruisiging van Christus plaatsvindt, maar waar zich ook de grootste bijbelcollectie ter wereld en het grootste schaalmodel van Jeruzalem in miniatuur bevindt. Het kleine park is eigendom van een steenrijke predikant die zichzelf beslist de Bobbejaan Schoepen van de katholieke pretparkindustrie mag noemen. En meermaals per dag worden alle gasten via dramatische ‘Via Dolorosa’-gezangen meer dan tweeduizend jaar terug in de tijd geflitst: Jezus wordt onder aanzwellende muziek aan het kruis gehangen, sterft en verschijnt even later opnieuw, gewassen en gestreken met blonde jonge haren, de look van een mooie oppergod. “Jezus leeft!” Halleluja.
Maar ik denk ook aan Top Gun en Lucky Luke in Arizona, daar waar je hersenen tijdens de zomermaanden koken, want gegarandeerd 40 plus. Arizona is booming, las ik een paar jaar geleden op de elektronische billboards tussen de andere advertenties voor advocaten en tandartsen door. Het piepkleine Tombstone (credo: iedere stad heeft een verhaal, wij hebben een legende), op een steenworp van de Mexicaanse grens, is een dorp dat zijn reputatie verdiende met een bekend straatgevecht. We schrijven 26 oktober 1881. Sheriff Wyatt Earp schiet in O.K. Corral (letterlijk: een omheining voor vee) de gemene broers McLaury en Billy Clanton neer. Alhoewel de hele schietpartij amper 30 seconden duurde, werden de paardenstallen naast de smidse en de zadelmakerij meteen wereldberoemd. Het gebeuren werd in de jaren ’90 niet alleen verfilmd, maar werd zelfs een gereputeerde titel in de stripreeks Lucky Luke. Ook nu nog is het de enige bestaansreden van dit stemmige gehucht, ooit een rijke zilvermijnstad waar het geld feestelijk verbrast werd in de talrijke saloons, bordelen en speelholen.
De spitante City of Angels, Los Angeles, “stad van de opgeblazen lippen, de topless rijlessen en 0800-nummers voor priesters en paragnosten”, schreef reiziger Michael Palin in zijn boek ‘De wereld rond’. Is LA (want niemand zegt Los Angeles voluit) een stad of zijn het 49 voorsteden op zoek naar een hart? In elk geval is er duidelijk iets vreemds mee aan de hand, iets onwezenlijks ook, maar het duurt even vooraleer je merkt wat het precies is. Neem nu het bewegingspatroon. Je rijdt maar door de XL-straten en over de oneindige highways. Je komt nooit een echt centrum tegen, alleen maar kruispunten waar andere wagens met zoemende airco halthouden om zich even later weer quasi-geruisloos in beweging te zetten. Voetgangers of fietsers zie je niet. Een voetganger is trouwens verdacht, want LA heeft bijna geen voetpaden. Neen, hier bollen alleen maar wagens door de straten, samen goed voor een reis naar Mars: dat is de afstand die de automobilisten van LA dagelijks samen afleggen. Los Angeles is niet alleen het wereldcentrum van de film, het ‘is’ een film. De stad als decor, de inwoners als acteurs en figuranten.
Las Vegas: neon in de woestijn. Gokken. Hier kan het niet alleen overal, hier moét het bijna overal. In de hotels geraak je alleen in je kamer als je het casino doorloopt. In de luchthaven zijn meer speelautomaten dan zitbankjes. De themahotels van Vegas spreken tot ieders verbeelding. Een railway in New York? In Parijs onder de Eiffeltoren lopen? Met een gondel over de Italiaanse kanalen? De piramide van Luxor? No problem in Vegas, en we zetten er nog een laser bovenop zodat ze ons tot op de maan kunnen zien. Trouwen? Yes, één huwelijk om de vijf minuten, luidt de reclameslogan. I do, I do, I do. File voor de kapel; wie te lang snottert, wordt buitengewerkt want de volgenden staan al klaar. Of organiseer een niet-officieel huwelijk. De kerkverkopers zijn namelijk niet echt geïnteresseerd in wat je wil, maar vooral in hoe je het wil. Laat dus rijden die stretched limo en spuiten die champagne. Huwelijkscrisis? Midlife crisis? Je vrienden imponeren? Bestel een vrije val. Wie geen zin heeft om met het vliegtuig naar de Grand Canyon te reizen, springt er doodgewoon uit. Tip: verkleed je als Elvis. Nog meer fun! Amerika dus. Olé U.S.A.
Gerrit Op de Beeck
Ontdek hieronder welk deel van de Verenigde Staten perfect past bij jouw reiswensen!
INGECHECKT: Ongegeneerd onderweg
columnsHet moet zowat 20 jaar geleden zijn. Ik bevond me in vochtig en zwoel Darwin, Noord-Australië en kreeg plots te horen dat mijn trip naar Seven Spirit Bay op het Cobourg-schiereiland niet doorging. Dit wegens de tropische cycloon die ging overkomen en hard zou toeslaan. Oeps, trouble in paradise! Ik had twee opties: schuilen in een lokale shelter, of de stad ontvluchten naar het zuiden, weg van de cycloon.
INGECHECKT: Over emoties en de bucketlist
columnsEen collega-reisjournalist werd in een radio-interview ooit gevraagd wat hij nu allemaal gezien had in Cambodja. “Een oude vrouw die haar varken wast”, antwoordde hij. Die zat. Ik ben nog niet lang terug van Oeganda. Uiteraard ben ik naar de chimpansees geweest en op berggorilla-trekking gegaan. Beiden uniek. En wat de gorilla’s betreft: er zijn slechts drie landen in de wereld waar dat kan, en in één daarvan (Congo) is het park momenteel gesloten. Dus hoe exclusief kan het worden? Maar misschien herinner ik me over vijftien jaar toch vooral de man in pak en met strohoed, die de door de hoofdstraat van Bwindi wandelde met een kip op zijn arm. Als betrof het een diva met een yorkshire terrier.
‘There are those who travel but never really arrive’ (reclameslagzin van de Belmond-hotelgroep)
INGECHECKT: Vreemde vogels
columnsVraag me niet naar de definitie van reizen, want die kan ik niet geven. Voor de ene is het een renaissance-gevoel, voor de andere pure nieuwsgierigheid, terwijl het voor velen ravissante verwennerij is – en voor jonge families dikwijls broodnodige ontspanning. Maar wat ook de insteek is, reizen is wél synoniem voor ontmoetingen met andere, dikwijls zeer interessante mensen. Humoristische zwervers en verwaande politici, geslepen struikrovers en onzekere kunstenaars, betweterige gidsen en exotische bootslui. Chirurgen die meer drinken dan mag van de dokter, maar wél een gans expeditieschip weten te entertainen. En vedetten die alle dagen toeteren oh zo blij te zijn eens niet herkend te worden! Kortom: alles wat het leven interessant maakt, in alle hoeken van de wereld, in alle talen, onder de meest uiteenlopende omstandigheden. Na meer dan 35 jaar intensief reizen stockeerde ik in mijn hoofd een portfolio van opmerkelijke ontmoetingen die ik nooit meer vergeet, hoe banaal of vluchtig het contact misschien ook was.
INGECHECKT: Dat heet dan gelukkig zijn...
columnsThe pressure’s on, you feel it, But you got it all, believe it When you fall get up, oh, oh, And if you fall get up, eh, eh Tsamina mina zangalewa ‘cause this is Africa
Zou ik verplicht worden één favoriet continent te kiezen, dan hield ik het waarschijnlijk op Afrika. Het Afrika beneden de evenaar weliswaar. Niet dat ik de rest van de wereld bij deze degradeer of parkeer, maar de platitude dat Afrika je onder de huid kruipt, klopt.
“… I never knew of a morning in Africa when I woke up that I was not happy…’ (Ernest Hemingway)
INGECHECKT: Mistige morgen, schone dag
columnsDie januari-ochtend in Essaouira, Marokko: heldere hemel, zestien graden, amper wind.
Die ochtend in maart, Canada, Nova Scotia. Ik had lenteweer verwacht, het werd een sneeuwstorm. Van een verrassing gesproken.
Milford Sound, Nieuw-Zeeland, juni, herfst. Regen en wind. Koud. Windsnelheden tot tachtig kilometer per uur. Schitterend op dat bootje tussen de bergen.
Cuba in oktober, orkaanseizoen. Blauwe hemel, dertig graden.
‘Somtijds is er niets zo onnatuurlijk als de natuur.’ (Carolyn Wells, 1869)
INGECHECKT: Slow reizen is het nieuwe zwart
columnsZiek! De diagnose stelt dat ik lijd aan dromomanie, de sterke zucht tot zwerven of - anders vertaald - de niet te onderdrukken drang om op reis te gaan, ook reizende fuga genoemd. In dit nieuwe millennium is het een erkende ziekte, en ik ben blij te kunnen stellen dat ook ik besmet ben met het virus.
INGECHECKT: Service, een toverwoord
columnsHet was even geleden dat ik Kenia bereisd had en ik moet zeggen, ik amuseer me er. Het is bijna ontroerend om te zien hoe, ondanks de verstikkende crisis die hier nog deftig natrilt, mooie nieuwigheden ontkiemen. Neem nu Emboo River Camp, een kleinschalig tentenkamp in de Masai Mara. Een adres waar alles klopt. In plaats van de savanne te doorkruisen in terreinwagens met een dieselmotor, zweef je hier elektrisch door het grasland. En dat is niet alles: het kamp haalt alle stroom integraal uit zonne-energie, zuivert haar afvalwater zelf en herbruikt het, serveert uitsluitend organische maaltijden en kookt op biogas gegenereerd uit keukenafval. Dat levert hen een onderscheiding op als het allereerste klimaatneutrale safarikamp. Mooi toch, zo’n investering te midden een mondiale crisis.
INGECHECKT: Puur, al dan niet met schuimrand
columnsAl jarenlang promoot Nieuw-Zeeland zichzelf met de slogan ‘100% Pure’. Sterker nog, het is de langstlopende campagne van een nationale toeristische dienst ter wereld. Sinds 1999, om precies te zijn. Ze hebben daar natuurlijk goede redenen voor: een oogverblindend landschap, een gematigd klimaat (de extremen kent men hier niet), bergen op mensenmaat, walvissen en palmbomen, gletsjers en fjorden, meer schapen dan inwoners, een easy-going sfeer en een wijnproductie die zo goed is dat de helft van het totaal binnen de landsgrenzen wordt geconsumeerd.
INGECHECKT: De jacht op het ijs
columnsGevloekt hebben ze, de crew en acteurs van ‘The North Water’, een fictiereeks van de BBC over Britse avonturiers uit de jaren 1850 die op walvisjacht gaan in het Noordpoolgebied. De regisseur wilde geen computereffecten of studio-opnames, dus trokken ze naar het échte Arctisch gebied. Maar: op de voorziene locaties bleek niet genoeg poolijs om een realistisch ogende reeks te draaien, dus moest de ploeg alsmaar noordelijker trekken om een ‘historisch correct’ ijslandschap te vinden. Concreet moest men opklimmen tot 81 graden noorderbreedte, in Noord-Spitsbergen, om stabiel pakijs te vinden dat niet na een paar uur filmen brak of begon te schuiven.
INGECHECKT: Hoezo, onbetaalbaar?
columnsEr zijn zo van die locaties in de wereld waar u de prijs van de drankjes niet mag vertalen naar wat u effectief drinkt. U moet het eerder bekijken als een toegangsticket voor een evenement. Het terras van het Mandapa hotel in Ubud/Bali is zo’n adres. Uniek 180-graden uitzicht op de vallei. Stijl per kilo. Obers strak in het spierwitte uniform, service als een knipmes. Hier herleven de jaren zestig, lopen de heren in een linnen jasje en de dames vakkundig tropisch opgedirkt. Op de achtergrond live pianomuziek, bij de longdrink komen nootjes, chips, olijven en zelfs canapés. Een gin-tonic (nieuwe generatie: Hendrick’s met komkommer en Fentimans tonic) kost hier exact 25 euro. Maar daar hadden we het al over. Hier drinkt u geen gin-tonic, hier neemt u het aperitief met de prachtige natuur van Ubud. Of zoals een populaire kredietkaart het in haar advertenties zou zeggen: Drankje: 25 euro. Sfeer en uitzicht: onbetaalbaar.
INGECHECKT: Een Kaap voor levensgenieters
columnsHet is een typisch fenomeen in de reiswereld: interessante steden worden uitsluitend als citytrip bezocht. Dat ook het hinterland interessant is, gaat aan velen voorbij. Meestal om praktische redenen, bijvoorbeeld het ontbreken van een huurwagen of dat het niet comfortabel voelt om ‘in den vreemde’ zelf achter het stuur te kruipen. Maar als er nu één stad ter wereld is waar ook de omliggende regio’s het bezoeken waard zijn, is het wel Kaapstad.
NIEUW! Ingecheckt met Gerrit Op de Beeck
columnsReisjournalist Gerrit Op de Beeck, van opleiding fotograaf, reist al meer dan 35 jaar de wereld rond, ondertussen goed voor 135 bezochte landen, meer dan 1750 verschillende hotels, en zeven reizen rond de wereld –zowel in westelijke als oostelijke richting.
Schrijf je in op de nieuwsbrief
V&D bv - BTW BE0460017649 - RPR Kortrijk
Licentie: 1085
IATA vergunning
Lid van het Garantiefonds Reizen: www.garantiefonds-reizen.be
Lid van de beroepsvereniging VVR: https://www.vvr.be
RESERVEER ZORGELOOS JOUW VAKANTIE MET ONZE TERUGBETAALGARANTIE
Zijn jouw reisplannen al concreet, maar doet de onzekere situatie rond reizen je aarzelen om nu al te boeken? Met onze terugbetaalgarantie kan je nu met een gerust hart boeken en zorgeloos uitkijken naar je volgende reisavontuur.
Als volgende situaties zich voordoen omwille van Covid, binnen de 2 weken voor je afreis, kan je bij ons kosteloos annuleren en betalen we jou de betaalde reissom binnen de 14 dagen terug:
Ons advies? Boek nu, geniet van onze terugbetaalgarantie, en kijk onbezorgd uit naar je langverwachte vakantie.
