Al jarenlang promoot Nieuw-Zeeland zichzelf met de slogan ‘100% Pure’. Sterker nog, het is de langstlopende campagne van een nationale toeristische dienst ter wereld. Sinds 1999, om precies te zijn. Ze hebben daar natuurlijk goede redenen voor: een oogverblindend landschap, een gematigd klimaat (de extremen kent men hier niet), bergen op mensenmaat, walvissen en palmbomen, gletsjers en fjorden, meer schapen dan inwoners, een easy-going sfeer en een wijnproductie die zo goed is dat de helft van het totaal binnen de landsgrenzen wordt geconsumeerd.
Je parkeert hier voor de deur, files zijn –uitgezonderd in Auckland en Wellington– een onbekend verschijnsel en de lucht is er zo zuiver (in een straal van drie uur vliegen rond Nieuw-Zeeland bevindt zich niets, alleen water) dat je er high van wordt. Niet te verwonderen dat de bezoekerscijfers sinds vijftien jaar gestaag groeien: in 2019 waren er goed 4 miljoen reizigers, die op hun beurt acht procent van de kiwi workforce aan de slag zetten. Driewerf hoera dus.
Nu ben ik niet het type reiziger dat in den vreemde op zoek gaat naar een Stella of een Duvel. Integendeel. We reizen om een blik op de wereld te werpen, niet om de wereld in een blik te stoppen. Maar dat ons gerstenat tot in alle uithoeken van de wereld een zeer goede reputatie geniet, staat buiten kijf. Vijftien jaar geleden was Belgisch bier totaal onbekend in Nieuw-Zeeland. Maar de kiwi’s leerden snel. Tien jaar geleden telde Nieuw-Zeeland zeven Belgische biercafés, waarvan er zich eentje profileerde als totaal onafhankelijk. Waard van dienst was Peter Jongenelen, een bierfreak pur sang die al 34 jaar in Nieuw-Zeeland woonde, in Arawa Street, hartje Rotorua op het Noordereiland. “Als we over cafés praten, is Belgisch bier een evidentie”, vertelde hij me. “Dus doopte ik mijn stekje The Belgian Bar.”
Die Peter had één droom: samen met de enige nog resterende Benedictijnen-monnikenorde in Nieuw-Zeeland, nabij Dannevirke in de regio Hawke’s Bay, een trappist maken. Jarenlang probeerde hij hen te overtuigen hierin te investeren. Persoonlijk zag hij het als een uitwisselingsprogramma tussen het Belgische Westmalle en de Southern Star Abbey. De naam? Southern Cross. Maar de grote bierconcerns staken hem stokken in de wielen. “Waarschijnlijk haal ik het niet met die trappist”, vertelde hij me destijds. “Maar je moet dat niet noteren. Tenslotte: dromen is toch niet verboden, hé… Ik geef niet op. En ooit…”
Misschien moeten we de Nieuw-Zeelandse All Blacks, hun legendarisch nationaal rugbyteam, inschakelen. Sinds hun overwinning in de World Cup in 2015 hebben ze de vijf daaropvolgende jaren slechts drie wedstrijden verloren. Maar vooral: hun intimiderende haka -een ceremoniële dans van de Maori’s, dikwijls in de vorm van een strijdzang om de tegenstander het angstzweet te doen uitbreken- is wereldvermaard. En dat hebben we hier nodig. Laat de verzamelde bierboeren verplicht het gras betreden en een haka ondergaan, zó lang tot ze plechtig beloven die trappist een kans te geven.
Met de wereldwijd geprezen vrouwelijke eerste minister Jacinda Ardern moet dat lukken. Ardern was de verandering waarvan de kiwi’s niet wisten dat ze die nodig hadden, kopte het cultblad Monocle. Dus Jacinda, maak van deze uitdagende tijden meteen ook gebruik om naast jullie fantastische wijnen ook een Belgisch geïnspireerd vol bruin bier te realiseren. Het moet niet, maar het zou (zeer waarschijnlijk) lekker zijn.
In afwachting drinken we dus de gereputeerde wijnen van Nieuw-Zeeland, een essentieel onderdeel van welke vakantie ook in dit machtig land. Mag ik u een bezoek aan Cloudy Bay voorstellen? Ik beken, het is zeer waarschijnlijk de meest gehypete sauvignon blanc van Nieuw-Zeeland. Hier, in de regio Marlborough (locatie: het noorden van het Zuidereiland), wordt sinds de jaren ’90 van de vorige eeuw een sauvignon blanc geproduceerd met een voortreffelijke geur en smaak. Hij heeft een citrus-aromatische frisheid annex zuivere stijl die door een beetje wijnkenner blindelings herkend wordt. We kunnen stellen dat dit toch echt een der mooiste, beste sauvignon blancs is uit de nieuwe wereld. Bij menig sterrenrestaurant, waar dan ook ter wereld, pronkt de Cloudy Bay sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland steevast op de wijnkaart. Deze koning van Marlborough werd dan ook zo populair dat het bedrijf in 2003 gekocht werd door het champagnehuis Veuve Clicquot, dat later opging in de Franse luxegroep LVMH, bekend van o.a. Bvlgari, Kenzo, Louis Vuitton en Moët & Chandon.
De Amerikaan Robert Parker (Wine Advocate), de meest invloedrijke wijnjournalist ter wereld, kent Cloudy Bay jaar na jaar steevast een score tussen 90 en 93 op 100 toe: “…Cloudy Bay has built a reputation for refined, elegant sauvignon blanc…”
Wie weet kunnen ze zo’n succesverhaal nog eens overdoen met een down under-trappist.
Kia ora, welkom in Nieuw-Zeeland. Laat het smaken! En is het geen wijn of bier, dan zeker de fantastische landschappen.
Gerrit Op de Beeck
Ben jij volledig klaar voor de reis van je leven? Onze travel designers helpen je graag op weg met jouw reis op maat.
INGECHECKT: Ongegeneerd onderweg
columnsHet moet zowat 20 jaar geleden zijn. Ik bevond me in vochtig en zwoel Darwin, Noord-Australië en kreeg plots te horen dat mijn trip naar Seven Spirit Bay op het Cobourg-schiereiland niet doorging. Dit wegens de tropische cycloon die ging overkomen en hard zou toeslaan. Oeps, trouble in paradise! Ik had twee opties: schuilen in een lokale shelter, of de stad ontvluchten naar het zuiden, weg van de cycloon.
INGECHECKT: Over emoties en de bucketlist
columnsEen collega-reisjournalist werd in een radio-interview ooit gevraagd wat hij nu allemaal gezien had in Cambodja. “Een oude vrouw die haar varken wast”, antwoordde hij. Die zat. Ik ben nog niet lang terug van Oeganda. Uiteraard ben ik naar de chimpansees geweest en op berggorilla-trekking gegaan. Beiden uniek. En wat de gorilla’s betreft: er zijn slechts drie landen in de wereld waar dat kan, en in één daarvan (Congo) is het park momenteel gesloten. Dus hoe exclusief kan het worden? Maar misschien herinner ik me over vijftien jaar toch vooral de man in pak en met strohoed, die de door de hoofdstraat van Bwindi wandelde met een kip op zijn arm. Als betrof het een diva met een yorkshire terrier.
‘There are those who travel but never really arrive’ (reclameslagzin van de Belmond-hotelgroep)
INGECHECKT: Vreemde vogels
columnsVraag me niet naar de definitie van reizen, want die kan ik niet geven. Voor de ene is het een renaissance-gevoel, voor de andere pure nieuwsgierigheid, terwijl het voor velen ravissante verwennerij is – en voor jonge families dikwijls broodnodige ontspanning. Maar wat ook de insteek is, reizen is wél synoniem voor ontmoetingen met andere, dikwijls zeer interessante mensen. Humoristische zwervers en verwaande politici, geslepen struikrovers en onzekere kunstenaars, betweterige gidsen en exotische bootslui. Chirurgen die meer drinken dan mag van de dokter, maar wél een gans expeditieschip weten te entertainen. En vedetten die alle dagen toeteren oh zo blij te zijn eens niet herkend te worden! Kortom: alles wat het leven interessant maakt, in alle hoeken van de wereld, in alle talen, onder de meest uiteenlopende omstandigheden. Na meer dan 35 jaar intensief reizen stockeerde ik in mijn hoofd een portfolio van opmerkelijke ontmoetingen die ik nooit meer vergeet, hoe banaal of vluchtig het contact misschien ook was.
INGECHECKT: Dat heet dan gelukkig zijn...
columnsThe pressure’s on, you feel it, But you got it all, believe it When you fall get up, oh, oh, And if you fall get up, eh, eh Tsamina mina zangalewa ‘cause this is Africa
Zou ik verplicht worden één favoriet continent te kiezen, dan hield ik het waarschijnlijk op Afrika. Het Afrika beneden de evenaar weliswaar. Niet dat ik de rest van de wereld bij deze degradeer of parkeer, maar de platitude dat Afrika je onder de huid kruipt, klopt.
“… I never knew of a morning in Africa when I woke up that I was not happy…’ (Ernest Hemingway)
INGECHECKT: Mistige morgen, schone dag
columnsDie januari-ochtend in Essaouira, Marokko: heldere hemel, zestien graden, amper wind.
Die ochtend in maart, Canada, Nova Scotia. Ik had lenteweer verwacht, het werd een sneeuwstorm. Van een verrassing gesproken.
Milford Sound, Nieuw-Zeeland, juni, herfst. Regen en wind. Koud. Windsnelheden tot tachtig kilometer per uur. Schitterend op dat bootje tussen de bergen.
Cuba in oktober, orkaanseizoen. Blauwe hemel, dertig graden.
‘Somtijds is er niets zo onnatuurlijk als de natuur.’ (Carolyn Wells, 1869)
INGECHECKT: Slow reizen is het nieuwe zwart
columnsZiek! De diagnose stelt dat ik lijd aan dromomanie, de sterke zucht tot zwerven of - anders vertaald - de niet te onderdrukken drang om op reis te gaan, ook reizende fuga genoemd. In dit nieuwe millennium is het een erkende ziekte, en ik ben blij te kunnen stellen dat ook ik besmet ben met het virus.
INGECHECKT: Ach, die Amerikanen toch
columnsZe tellen er koeien en dollars vanuit helikopters. Ze leveren wereldpresidenten, maar ze schieten er ook neer. Ze zitten met hun lederen boots bourbon te drinken naast het zwembad, fajitas bij de hand. Ze wensen iedereen a wonderful day. Yippie-yi-yay, yippie-yi-yo. Welkom in de Verenigde Staten! Hoe meer ik het bereisde, hoe meer plezier ik erin kreeg.
INGECHECKT: Service, een toverwoord
columnsHet was even geleden dat ik Kenia bereisd had en ik moet zeggen, ik amuseer me er. Het is bijna ontroerend om te zien hoe, ondanks de verstikkende crisis die hier nog deftig natrilt, mooie nieuwigheden ontkiemen. Neem nu Emboo River Camp, een kleinschalig tentenkamp in de Masai Mara. Een adres waar alles klopt. In plaats van de savanne te doorkruisen in terreinwagens met een dieselmotor, zweef je hier elektrisch door het grasland. En dat is niet alles: het kamp haalt alle stroom integraal uit zonne-energie, zuivert haar afvalwater zelf en herbruikt het, serveert uitsluitend organische maaltijden en kookt op biogas gegenereerd uit keukenafval. Dat levert hen een onderscheiding op als het allereerste klimaatneutrale safarikamp. Mooi toch, zo’n investering te midden een mondiale crisis.
INGECHECKT: De jacht op het ijs
columnsGevloekt hebben ze, de crew en acteurs van ‘The North Water’, een fictiereeks van de BBC over Britse avonturiers uit de jaren 1850 die op walvisjacht gaan in het Noordpoolgebied. De regisseur wilde geen computereffecten of studio-opnames, dus trokken ze naar het échte Arctisch gebied. Maar: op de voorziene locaties bleek niet genoeg poolijs om een realistisch ogende reeks te draaien, dus moest de ploeg alsmaar noordelijker trekken om een ‘historisch correct’ ijslandschap te vinden. Concreet moest men opklimmen tot 81 graden noorderbreedte, in Noord-Spitsbergen, om stabiel pakijs te vinden dat niet na een paar uur filmen brak of begon te schuiven.
INGECHECKT: Hoezo, onbetaalbaar?
columnsEr zijn zo van die locaties in de wereld waar u de prijs van de drankjes niet mag vertalen naar wat u effectief drinkt. U moet het eerder bekijken als een toegangsticket voor een evenement. Het terras van het Mandapa hotel in Ubud/Bali is zo’n adres. Uniek 180-graden uitzicht op de vallei. Stijl per kilo. Obers strak in het spierwitte uniform, service als een knipmes. Hier herleven de jaren zestig, lopen de heren in een linnen jasje en de dames vakkundig tropisch opgedirkt. Op de achtergrond live pianomuziek, bij de longdrink komen nootjes, chips, olijven en zelfs canapés. Een gin-tonic (nieuwe generatie: Hendrick’s met komkommer en Fentimans tonic) kost hier exact 25 euro. Maar daar hadden we het al over. Hier drinkt u geen gin-tonic, hier neemt u het aperitief met de prachtige natuur van Ubud. Of zoals een populaire kredietkaart het in haar advertenties zou zeggen: Drankje: 25 euro. Sfeer en uitzicht: onbetaalbaar.
INGECHECKT: Een Kaap voor levensgenieters
columnsHet is een typisch fenomeen in de reiswereld: interessante steden worden uitsluitend als citytrip bezocht. Dat ook het hinterland interessant is, gaat aan velen voorbij. Meestal om praktische redenen, bijvoorbeeld het ontbreken van een huurwagen of dat het niet comfortabel voelt om ‘in den vreemde’ zelf achter het stuur te kruipen. Maar als er nu één stad ter wereld is waar ook de omliggende regio’s het bezoeken waard zijn, is het wel Kaapstad.
NIEUW! Ingecheckt met Gerrit Op de Beeck
columnsReisjournalist Gerrit Op de Beeck, van opleiding fotograaf, reist al meer dan 35 jaar de wereld rond, ondertussen goed voor 135 bezochte landen, meer dan 1750 verschillende hotels, en zeven reizen rond de wereld –zowel in westelijke als oostelijke richting.
Schrijf je in op de nieuwsbrief
V&D bv - BTW BE0460017649 - RPR Kortrijk
Licentie: 1085
IATA vergunning
Lid van het Garantiefonds Reizen: www.garantiefonds-reizen.be
Lid van de beroepsvereniging VVR: https://www.vvr.be
