INGECHECKT: Over emoties en de bucketlist

Een collega-reisjournalist werd in een radio-interview ooit gevraagd wat hij nu allemaal gezien had in Cambodja. “Een oude vrouw die haar varken wast”, antwoordde hij. Die zat. Ik ben nog niet lang terug van Oeganda. Uiteraard ben ik naar de chimpansees geweest en op berggorilla-trekking gegaan. Beiden uniek. En wat de gorilla’s betreft: er zijn slechts drie landen in de wereld waar dat kan, en in één daarvan (Congo) is het park momenteel gesloten. Dus hoe exclusief kan het worden? Maar misschien herinner ik me over vijftien jaar toch vooral de man in pak en met strohoed, die de door de hoofdstraat van Bwindi wandelde met een kip op zijn arm. Als betrof het een diva met een yorkshire terrier.

‘There are those who travel but never really arrive’ (reclameslagzin van de Belmond-hotelgroep)

Vergis u niet: ik ben gek op uitzonderlijke locaties. Het meest oostelijke dorp van Japan, het meest noordelijke hotel ter wereld, het hoogste punt van de Andes. De meest westelijke vuurtoren van Chili, het diepste hotelbed onder de zeespiegel. Eind vorige eeuw was ik op Vancouver Island in Tofino, het meest westelijke dorp van Canada. Op het strand had een dokterszoon een hotel gebouwd, het restaurant compleet in glas, met een spectaculair uitzicht van 240 graden. ’s Winters beukten de stormen van de Stille Oceaan er tegen de ruiten. Hij noemde het dan ook een stormhotel. Tafels aan het venster waren schaars en gegeerd, net als die kamers waar de badkuip zich aan het raam bevindt. The perfect storm vanuit je bad. Ik was er toen amper één nacht en heb de tijd optimaal gebruikt. Ik heb er zelfs mijn krant (toen was dat nog op papier) in bad gelezen. Of ik denk aan Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld en het officiële ‘Fin del Mundo’, het einde van de wereld. Eigenlijk hoort die titel toe aan het gehucht Puerto Williams, kilometers verder, maar de Argentijnen knijpen een oogje dicht en nemen omwille van de toeristische marketing een loopje met de realiteit. In Ushuaia City is er niets bezienswaardigs te bezoeken, en toch is het magisch. We sliepen in het optrekje van een gepensioneerde legergeneraal die ’s avonds, bij het roken van een sigaar aan de haard, glas malbec in de hand, heroïsche verhalen ophaalde. Maar ik herinner mij ook een Amerikaanse medepassagier in het vliegtuig. Zij was zo geschrokken van zichzelf dat ze voet aan grond zette op dit historische punt, en zo slecht geïnformeerd over wat Argentinië in het algemeen en Ushuaia in het bijzonder nu echt was, dat ze een beschamend tafereel neerzette. Ze stak namelijk de airhostess van Aerolineas Argentinas een reep chocolade in de hand. “Voor jou, voor straks”, zei ze. Alsof het een ondervoed Afrikaantje was.

“Bekijk de wereld. Die is nog fantastischer dan welke droom dan ook.” (Ray Bradbury, Amerikaans auteur)

Mijn voorliefde voor uithoeken met een hoek af werd met de jaren alleen maar groter toen ik Groenland, Spitsbergen, Antarctica en Mongolië ontdekte. Hoe desolater, hoe liever. “Het is wanneer er driemaal niets te zien is, zoals men in de volksmond zegt, dat ik het interessant begin te vinden”, vatte een oud-hoofdredacteur van een reismagazine dat gevoel ooit samen. Het is me altijd bijgebleven. Zien wat je wil zien, niet wat je luidens de lijstjes en reisgidsen moét zien.Een indrukwekkende bucketlist is één, daar emoties uit putten is twee. U gaat de Kilimanjaro beklimmen omdat dit dé ervaring van uw leven zal worden? Misschien, want u zal er in de file staan. Een lijstje afwerken om daarna op Facebook te kunnen zeggen dat je het lijstje afgewerkt heb, is zielig. Niemand is verplicht om de officiële wereldwonderen te bezoeken. Alles is al gedroomd en bezocht.

Het sociale netwerk Instagram heeft dat soort reizen trouwens deftig naar de haaien geholpen. Voorgekauwd door influencers die niet beseffen waar ze zijn –want uitsluitend met zichzelf bezig– maar wél elk vleugje mystiek verknallen alsof de wereld één grote modeshow is. Met zichzelf rot gesponsord op de voorgrond, en de berggorilla als decor. Toerist wordt terrorist. Zij dwalen. Vraag hen op een landkaart aan te duiden waar ze zich exact bevinden, de kans is groot dat ze het niet weten. Instagram is deels verantwoordelijk voor de dood van de ontdekkingsreiziger. En een bron van frustratie voor zwakke zielen. Wie er niet doorheen kijkt, is verloren.

Nee, dan liever die onuitwisbare herinneringen van een oude man met een levende geit op zijn fiets in Afrika. De onvermoeibare kinderen van een drijvend dorp in Sulawesi, die ontelbare keren voor mijn neus in het water doken bij zonsondergang, hopend dat ik hen zou fotograferen. Wat ik uiteraard deed. Dus bleven ze springen. Of de onverwachte dag op de long tail-boot toen ik in Noord-Thailand op zoek was naar transport en een gratis vaart aangeboden kreeg, potje rijst inclusief. Of uren op een terrasje op een grote boulevard in Buenos Aires, het Parijs van Zuid-Amerika. Flaneren is er de hoofdactiviteit. Hier mensen kijken leert je meer dan het nationaal museum bezoeken, met als surplus dat obers in witte gesteven vesten heerlijke koffie op een zilveren dienblad serveren. En dan heb ik het nog niet over de sneeuwscootertocht van Longyearbyen naar Barentzburg op Spitsbergen bij min 20 graden maar met volle zon, of per paard door de Atacamawoestijn terwijl verderop een chef van de heerlijke Tierra-lodge de barbecue voor ons heet stookte.

Weet je, ik had een oom en tante die nooit, maar dan ook écht nooit in een ander bed geslapen hebben. Hun teller stond op twee: het jeugdbed thuis, en het bed sinds ze gehuwd en verhuisd waren. Basta. Toen ik haar op een familiefeestje ooit vroeg waarom ze nooit reisden, antwoorde m’n tante plechtig: “Ik lig niet graag in een bed waar al iemand anders in gelegen heeft.” Ter verduidelijking voegde ze daar afkeurend aan toe: “Ik vind dat vies.” Wat zeg je op zo’n moment? Ik ben er zelfs niet aan begonnen.

Maar ga met zo iemand naar de wouden van zwart-Afrika…

Gerrit Op de Beeck

 

 

 

 

 

 

Bucketlist of emoties?

Wil je zelf de emoties ervaren bij het afvinken van zaken op je bucketlist?

Inspiratiereizen

Misschien is dit ook interessant voor jou?

alle artikels