Een collega-reisjournalist werd in een radio-interview ooit gevraagd wat hij nu allemaal gezien had in Cambodja. “Een oude vrouw die haar varken wast”, antwoordde hij. Die zat. Ik ben nog niet lang terug van Oeganda. Uiteraard ben ik naar de chimpansees geweest en op berggorilla-trekking gegaan. Beiden uniek. En wat de gorilla’s betreft: er zijn slechts drie landen in de wereld waar dat kan, en in één daarvan (Congo) is het park momenteel gesloten. Dus hoe exclusief kan het worden? Maar misschien herinner ik me over vijftien jaar toch vooral de man in pak en met strohoed, die de door de hoofdstraat van Bwindi wandelde met een kip op zijn arm. Als betrof het een diva met een yorkshire terrier.
‘There are those who travel but never really arrive’ (reclameslagzin van de Belmond-hotelgroep)
Vergis u niet: ik ben gek op uitzonderlijke locaties. Het meest oostelijke dorp van Japan, het meest noordelijke hotel ter wereld, het hoogste punt van de Andes. De meest westelijke vuurtoren van Chili, het diepste hotelbed onder de zeespiegel. Eind vorige eeuw was ik op Vancouver Island in Tofino, het meest westelijke dorp van Canada. Op het strand had een dokterszoon een hotel gebouwd, het restaurant compleet in glas, met een spectaculair uitzicht van 240 graden. ’s Winters beukten de stormen van de Stille Oceaan er tegen de ruiten. Hij noemde het dan ook een stormhotel. Tafels aan het venster waren schaars en gegeerd, net als die kamers waar de badkuip zich aan het raam bevindt. The perfect storm vanuit je bad. Ik was er toen amper één nacht en heb de tijd optimaal gebruikt. Ik heb er zelfs mijn krant (toen was dat nog op papier) in bad gelezen. Of ik denk aan Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld en het officiële ‘Fin del Mundo’, het einde van de wereld. Eigenlijk hoort die titel toe aan het gehucht Puerto Williams, kilometers verder, maar de Argentijnen knijpen een oogje dicht en nemen omwille van de toeristische marketing een loopje met de realiteit. In Ushuaia City is er niets bezienswaardigs te bezoeken, en toch is het magisch. We sliepen in het optrekje van een gepensioneerde legergeneraal die ’s avonds, bij het roken van een sigaar aan de haard, glas malbec in de hand, heroïsche verhalen ophaalde. Maar ik herinner mij ook een Amerikaanse medepassagier in het vliegtuig. Zij was zo geschrokken van zichzelf dat ze voet aan grond zette op dit historische punt, en zo slecht geïnformeerd over wat Argentinië in het algemeen en Ushuaia in het bijzonder nu echt was, dat ze een beschamend tafereel neerzette. Ze stak namelijk de airhostess van Aerolineas Argentinas een reep chocolade in de hand. “Voor jou, voor straks”, zei ze. Alsof het een ondervoed Afrikaantje was.
“Bekijk de wereld. Die is nog fantastischer dan welke droom dan ook.” (Ray Bradbury, Amerikaans auteur)
Mijn voorliefde voor uithoeken met een hoek af werd met de jaren alleen maar groter toen ik Groenland, Spitsbergen, Antarctica en Mongolië ontdekte. Hoe desolater, hoe liever. “Het is wanneer er driemaal niets te zien is, zoals men in de volksmond zegt, dat ik het interessant begin te vinden”, vatte een oud-hoofdredacteur van een reismagazine dat gevoel ooit samen. Het is me altijd bijgebleven. Zien wat je wil zien, niet wat je luidens de lijstjes en reisgidsen moét zien.Een indrukwekkende bucketlist is één, daar emoties uit putten is twee. U gaat de Kilimanjaro beklimmen omdat dit dé ervaring van uw leven zal worden? Misschien, want u zal er in de file staan. Een lijstje afwerken om daarna op Facebook te kunnen zeggen dat je het lijstje afgewerkt heb, is zielig. Niemand is verplicht om de officiële wereldwonderen te bezoeken. Alles is al gedroomd en bezocht.
Het sociale netwerk Instagram heeft dat soort reizen trouwens deftig naar de haaien geholpen. Voorgekauwd door influencers die niet beseffen waar ze zijn –want uitsluitend met zichzelf bezig– maar wél elk vleugje mystiek verknallen alsof de wereld één grote modeshow is. Met zichzelf rot gesponsord op de voorgrond, en de berggorilla als decor. Toerist wordt terrorist. Zij dwalen. Vraag hen op een landkaart aan te duiden waar ze zich exact bevinden, de kans is groot dat ze het niet weten. Instagram is deels verantwoordelijk voor de dood van de ontdekkingsreiziger. En een bron van frustratie voor zwakke zielen. Wie er niet doorheen kijkt, is verloren.
Nee, dan liever die onuitwisbare herinneringen van een oude man met een levende geit op zijn fiets in Afrika. De onvermoeibare kinderen van een drijvend dorp in Sulawesi, die ontelbare keren voor mijn neus in het water doken bij zonsondergang, hopend dat ik hen zou fotograferen. Wat ik uiteraard deed. Dus bleven ze springen. Of de onverwachte dag op de long tail-boot toen ik in Noord-Thailand op zoek was naar transport en een gratis vaart aangeboden kreeg, potje rijst inclusief. Of uren op een terrasje op een grote boulevard in Buenos Aires, het Parijs van Zuid-Amerika. Flaneren is er de hoofdactiviteit. Hier mensen kijken leert je meer dan het nationaal museum bezoeken, met als surplus dat obers in witte gesteven vesten heerlijke koffie op een zilveren dienblad serveren. En dan heb ik het nog niet over de sneeuwscootertocht van Longyearbyen naar Barentzburg op Spitsbergen bij min 20 graden maar met volle zon, of per paard door de Atacamawoestijn terwijl verderop een chef van de heerlijke Tierra-lodge de barbecue voor ons heet stookte.
Weet je, ik had een oom en tante die nooit, maar dan ook écht nooit in een ander bed geslapen hebben. Hun teller stond op twee: het jeugdbed thuis, en het bed sinds ze gehuwd en verhuisd waren. Basta. Toen ik haar op een familiefeestje ooit vroeg waarom ze nooit reisden, antwoorde m’n tante plechtig: “Ik lig niet graag in een bed waar al iemand anders in gelegen heeft.” Ter verduidelijking voegde ze daar afkeurend aan toe: “Ik vind dat vies.” Wat zeg je op zo’n moment? Ik ben er zelfs niet aan begonnen.
Maar ga met zo iemand naar de wouden van zwart-Afrika…
Gerrit Op de Beeck
Wil je zelf de emoties ervaren bij het afvinken van zaken op je bucketlist?
INGECHECKT: Ongegeneerd onderweg
columnsHet moet zowat 20 jaar geleden zijn. Ik bevond me in vochtig en zwoel Darwin, Noord-Australië en kreeg plots te horen dat mijn trip naar Seven Spirit Bay op het Cobourg-schiereiland niet doorging. Dit wegens de tropische cycloon die ging overkomen en hard zou toeslaan. Oeps, trouble in paradise! Ik had twee opties: schuilen in een lokale shelter, of de stad ontvluchten naar het zuiden, weg van de cycloon.
INGECHECKT: Vreemde vogels
columnsVraag me niet naar de definitie van reizen, want die kan ik niet geven. Voor de ene is het een renaissance-gevoel, voor de andere pure nieuwsgierigheid, terwijl het voor velen ravissante verwennerij is – en voor jonge families dikwijls broodnodige ontspanning. Maar wat ook de insteek is, reizen is wél synoniem voor ontmoetingen met andere, dikwijls zeer interessante mensen. Humoristische zwervers en verwaande politici, geslepen struikrovers en onzekere kunstenaars, betweterige gidsen en exotische bootslui. Chirurgen die meer drinken dan mag van de dokter, maar wél een gans expeditieschip weten te entertainen. En vedetten die alle dagen toeteren oh zo blij te zijn eens niet herkend te worden! Kortom: alles wat het leven interessant maakt, in alle hoeken van de wereld, in alle talen, onder de meest uiteenlopende omstandigheden. Na meer dan 35 jaar intensief reizen stockeerde ik in mijn hoofd een portfolio van opmerkelijke ontmoetingen die ik nooit meer vergeet, hoe banaal of vluchtig het contact misschien ook was.
INGECHECKT: Dat heet dan gelukkig zijn...
columnsThe pressure’s on, you feel it, But you got it all, believe it When you fall get up, oh, oh, And if you fall get up, eh, eh Tsamina mina zangalewa ‘cause this is Africa
Zou ik verplicht worden één favoriet continent te kiezen, dan hield ik het waarschijnlijk op Afrika. Het Afrika beneden de evenaar weliswaar. Niet dat ik de rest van de wereld bij deze degradeer of parkeer, maar de platitude dat Afrika je onder de huid kruipt, klopt.
“… I never knew of a morning in Africa when I woke up that I was not happy…’ (Ernest Hemingway)
INGECHECKT: Mistige morgen, schone dag
columnsDie januari-ochtend in Essaouira, Marokko: heldere hemel, zestien graden, amper wind.
Die ochtend in maart, Canada, Nova Scotia. Ik had lenteweer verwacht, het werd een sneeuwstorm. Van een verrassing gesproken.
Milford Sound, Nieuw-Zeeland, juni, herfst. Regen en wind. Koud. Windsnelheden tot tachtig kilometer per uur. Schitterend op dat bootje tussen de bergen.
Cuba in oktober, orkaanseizoen. Blauwe hemel, dertig graden.
‘Somtijds is er niets zo onnatuurlijk als de natuur.’ (Carolyn Wells, 1869)
INGECHECKT: Slow reizen is het nieuwe zwart
columnsZiek! De diagnose stelt dat ik lijd aan dromomanie, de sterke zucht tot zwerven of - anders vertaald - de niet te onderdrukken drang om op reis te gaan, ook reizende fuga genoemd. In dit nieuwe millennium is het een erkende ziekte, en ik ben blij te kunnen stellen dat ook ik besmet ben met het virus.
INGECHECKT: Ach, die Amerikanen toch
columnsZe tellen er koeien en dollars vanuit helikopters. Ze leveren wereldpresidenten, maar ze schieten er ook neer. Ze zitten met hun lederen boots bourbon te drinken naast het zwembad, fajitas bij de hand. Ze wensen iedereen a wonderful day. Yippie-yi-yay, yippie-yi-yo. Welkom in de Verenigde Staten! Hoe meer ik het bereisde, hoe meer plezier ik erin kreeg.
INGECHECKT: Service, een toverwoord
columnsHet was even geleden dat ik Kenia bereisd had en ik moet zeggen, ik amuseer me er. Het is bijna ontroerend om te zien hoe, ondanks de verstikkende crisis die hier nog deftig natrilt, mooie nieuwigheden ontkiemen. Neem nu Emboo River Camp, een kleinschalig tentenkamp in de Masai Mara. Een adres waar alles klopt. In plaats van de savanne te doorkruisen in terreinwagens met een dieselmotor, zweef je hier elektrisch door het grasland. En dat is niet alles: het kamp haalt alle stroom integraal uit zonne-energie, zuivert haar afvalwater zelf en herbruikt het, serveert uitsluitend organische maaltijden en kookt op biogas gegenereerd uit keukenafval. Dat levert hen een onderscheiding op als het allereerste klimaatneutrale safarikamp. Mooi toch, zo’n investering te midden een mondiale crisis.
INGECHECKT: Puur, al dan niet met schuimrand
columnsAl jarenlang promoot Nieuw-Zeeland zichzelf met de slogan ‘100% Pure’. Sterker nog, het is de langstlopende campagne van een nationale toeristische dienst ter wereld. Sinds 1999, om precies te zijn. Ze hebben daar natuurlijk goede redenen voor: een oogverblindend landschap, een gematigd klimaat (de extremen kent men hier niet), bergen op mensenmaat, walvissen en palmbomen, gletsjers en fjorden, meer schapen dan inwoners, een easy-going sfeer en een wijnproductie die zo goed is dat de helft van het totaal binnen de landsgrenzen wordt geconsumeerd.
INGECHECKT: De jacht op het ijs
columnsGevloekt hebben ze, de crew en acteurs van ‘The North Water’, een fictiereeks van de BBC over Britse avonturiers uit de jaren 1850 die op walvisjacht gaan in het Noordpoolgebied. De regisseur wilde geen computereffecten of studio-opnames, dus trokken ze naar het échte Arctisch gebied. Maar: op de voorziene locaties bleek niet genoeg poolijs om een realistisch ogende reeks te draaien, dus moest de ploeg alsmaar noordelijker trekken om een ‘historisch correct’ ijslandschap te vinden. Concreet moest men opklimmen tot 81 graden noorderbreedte, in Noord-Spitsbergen, om stabiel pakijs te vinden dat niet na een paar uur filmen brak of begon te schuiven.
INGECHECKT: Hoezo, onbetaalbaar?
columnsEr zijn zo van die locaties in de wereld waar u de prijs van de drankjes niet mag vertalen naar wat u effectief drinkt. U moet het eerder bekijken als een toegangsticket voor een evenement. Het terras van het Mandapa hotel in Ubud/Bali is zo’n adres. Uniek 180-graden uitzicht op de vallei. Stijl per kilo. Obers strak in het spierwitte uniform, service als een knipmes. Hier herleven de jaren zestig, lopen de heren in een linnen jasje en de dames vakkundig tropisch opgedirkt. Op de achtergrond live pianomuziek, bij de longdrink komen nootjes, chips, olijven en zelfs canapés. Een gin-tonic (nieuwe generatie: Hendrick’s met komkommer en Fentimans tonic) kost hier exact 25 euro. Maar daar hadden we het al over. Hier drinkt u geen gin-tonic, hier neemt u het aperitief met de prachtige natuur van Ubud. Of zoals een populaire kredietkaart het in haar advertenties zou zeggen: Drankje: 25 euro. Sfeer en uitzicht: onbetaalbaar.
INGECHECKT: Een Kaap voor levensgenieters
columnsHet is een typisch fenomeen in de reiswereld: interessante steden worden uitsluitend als citytrip bezocht. Dat ook het hinterland interessant is, gaat aan velen voorbij. Meestal om praktische redenen, bijvoorbeeld het ontbreken van een huurwagen of dat het niet comfortabel voelt om ‘in den vreemde’ zelf achter het stuur te kruipen. Maar als er nu één stad ter wereld is waar ook de omliggende regio’s het bezoeken waard zijn, is het wel Kaapstad.
NIEUW! Ingecheckt met Gerrit Op de Beeck
columnsReisjournalist Gerrit Op de Beeck, van opleiding fotograaf, reist al meer dan 35 jaar de wereld rond, ondertussen goed voor 135 bezochte landen, meer dan 1750 verschillende hotels, en zeven reizen rond de wereld –zowel in westelijke als oostelijke richting.
Schrijf je in op de nieuwsbrief
V&D bv - BTW BE0460017649 - RPR Kortrijk
Licentie: 1085
IATA vergunning
Lid van het Garantiefonds Reizen: www.garantiefonds-reizen.be
Lid van de beroepsvereniging VVR: https://www.vvr.be
RESERVEER ZORGELOOS JOUW VAKANTIE MET ONZE TERUGBETAALGARANTIE
Zijn jouw reisplannen al concreet, maar doet de onzekere situatie rond reizen je aarzelen om nu al te boeken? Met onze terugbetaalgarantie kan je nu met een gerust hart boeken en zorgeloos uitkijken naar je volgende reisavontuur.
Als volgende situaties zich voordoen omwille van Covid, binnen de 2 weken voor je afreis, kan je bij ons kosteloos annuleren en betalen we jou de betaalde reissom binnen de 14 dagen terug:
Ons advies? Boek nu, geniet van onze terugbetaalgarantie, en kijk onbezorgd uit naar je langverwachte vakantie.
